Η μουσική έχει χρώμα διάφανο...και το άρωμα των κρίνων..

Διάφανα Κρίνα.

Ποιητές.

Δεν ξέρω πολλά γι' αυτούς.Μόνο ό,τι μου είναι απολύτως απαραίτητο.

Ξέρω ότι ξυπνάνε στο μυαλό μου πράγματα άγρια.'Οχι τέχνη,όχι ποίηση.

Άγρια και σκληρή μοναξιά.

Αναμνήσεις...Αυτό είναι τα Κρίνα για μένα.Θύμησες πάνω στις θύμησες.

Στην αρχή ήταν μόνο γλυκιά η ανάμνηση..Η ανάμνηση η δικιά του.

Πέρασαν διάφανες στιγμές....Με τον μοναδικό ήχο της μουσικής τους να μου κάνει παρέα.

Μου άρεσε να βυθίζομαι στις σκέψεις μου και να ταυτίζω τη ζωή μου με δυο στίχους.Τότε μπορούσα να το κάνω.Ήταν ένα συναίσθημα ωμό και πρωτόγονο,το αγαπούσα τότε.

Και μετά...αφού είχε περάσει καιρός και χαμογελούσα με τα τραγούδια τους κάποιος ήρθε να γράψει πάνω σε εκείνες τις πρώτες αναμνήσεις.Και έκεινε μουτζούρες,αδέξιες μαύρες μουτζούρες.Χάλασε την γλυκιά μου ανάμνηση.

Εγώ έφταιξα.Ήξερα ότι εκείνο το κομμάτι της μνήμης μου έπρεπε να μείνει ανέγκιχτο κι όμως το άφησα απροστάτευτο.

Ίσως να μην είναι τόσο σοβαρό όσο φαντάζει..ίσως τείνω να υπερβάλλω..Ίσως όμως και όχι.

Εξάλλου, θα ήταν μια καλή εξήγηση του γιατί φοβάμαι να ακούσω πια Διάφανα Κρίνα...

Όπως διάφανη είναι η μουσική τους, έτσι διάφανη και εύθραυστη γίνεται και η ψυχή μου..

Και όπως μυρίζει ο κρίνος μου φέρνει στο μυαλό έρωτες που μοιάζαν με άρρωστες κραυγές...

Και δεν μ'αρέσει πια να χάνομαι εξαιτίας "σβησμένων αστεριών".