Σαββατιάτικο βροχερό πρωινό.

Άνοιξα συρτάρια που ήταν κλειστά πολύ καιρό.Έπρεπε να προσθέσω και κάτι ακόμα σε ό,τι ήδη έχω καταδικάσει στη σκόνη.Κυρίως πράγματα που μου θυμίζουν κάτι.Χαρούμενο ή όχι..

Βρήκα κάμποσα τριαντάφυλλα, αποξηραμένα προσεκτικά.

Τώρα που το σκέφτομαι έχω αρκετά τριαντάφυλλα.Ευτυχώς θυμάμαι ακόμα γιατί έχω κρατήσει τα περισσότερα απ'αυτά.

Άλλα δώρο για τα 18α γενέθλιά μου από τη μητέρα μου,ένα που μου έδωσε κάποιος για πλάκα μια μέρα στο δρόμο.Εκείνο που μου πήρε όταν χορεύαμε τα ξημερώματα στο νησί..Υπάρχει και ένα πολύ μικρό,με λίγα πέταλα...Αυτό δεν θυμάμαι από που είναι..

Είναι όμορφο να έχεις αναμνήσεις με τριαντάφυλλα.

Όμως όλα τα τριαντάφυλλα μέσα στο συρτάρι μου έχουν μόνο πέταλα,αποχρωματισμένα από τον καιρό.Αλλά δεν έχουν αγκάθια.Τους τα έβγαζα επιμελώς κάθε φορά που τα αποθήκευα.

Και τώρα σκέφτομαι πως κακώς έκανα..

Γιατί τα τριαντάφυλλα της ζωής έρχονται πάντα με αγκάθια.

Και καμιά φορά...ίσως τα αγκάθια είναι και το μόνο που μένει σε μας.